8η Μαρτίου. Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Μια επέτειος και όχι γιορτή, που θυμίζει τους διαρκείς αγώνες των γυναικών απέναντι στην πατριαρχική κοινωνία που δείχνει να γίνεται ακόμα πιο καταπιεστική στον 21ο αιώνα.
Σε μια κοινωνία όπου σε κάποιες χώρες του κόσμου, οι γυναίκες δεν έχουν δικαίωμα στην έκτρωση, ακόμη και αν είναι θύματα βιασμών ή ανήλικες, και οι μισθολογικές διαφορές μεταξύ των δυο φύλων είναι ακόμα πιο έντονες, η Μέρα της Γυναίκας αποκτά κάτι περισσότερο από συμβολικό χαρακτήρα.
Η 8η Μαρτίου καθιερώθηκε ουσιαστικά προς τιμήν δύο γυναικείων απεργιακών κινητοποιήσεων που έλαβαν χώρα στις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα.
Ήταν το 1910, κατά τη διάρκεια των εργασιών της Δεύτερης Διεθνούς Συνδιάσκεψης Σοσιαλιστριών γυναικών στη Κοπεγχάγη, η επαναστάτρια και αγωνίστρια του παγκόσμιου εργατικού κινήματος Κλάρα Τσέτκιν είχε ήδη προτείνει να καθιερωθεί η 8η Μάρτη ως Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας, ώστε να τιμηθούν οι δυο προηγούμενες ιστορικές διαδηλώσεις των ΗΠΑ. Να αφιερωθεί στις εργαζόμενες γυναίκες όλου του κόσμου και στον αγώνα για το δικαίωμα ψήφου που, ακόμη, δεν είχε καταχτηθεί.
Η πρώτη, πραγματοποιήθηκε το 1857 στην Νέα Υόρκη, όταν οι εργάτριες στον τομέα της υφαντουργίας και του ιματισμού κινητοποιήθηκαν μαζικά για να διαμαρτυρηθούν για τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και τους χαμηλούς μισθούς τους.
Με τις φυλετικές διακρίσεις να είναι τότε πιο έντονες από ποτέ, οι γυναίκες εργαζόμενες ζητούσαν το ωράριο εργασίας να περιοριστεί από τις 16 στις 10 ώρες , κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων, συνθήκες υγιεινής στις αίθουσες εργασίας και μεροκάματα ίσα με αυτά των κλωστοϋφαντουργών. Η αστυνομία απάντησε άμεσα και βίαια με στόχο να καταπνιγεί η απεργία των γυναικών στο αίμα. Ο πάγος όμως είχε σπάσει και ο δρόμος είχε ανοίξει…
Δύο χρόνια αργότερα, οι γυναίκες που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις, συγκρότησαν τα πρώτα εργατικά σωματεία γυναικών στην ιστορία των ΗΠΑ και συνέχισαν τους μαχητικούς αγώνες τους. Η φυλετική ανισότητα συνεχιζόταν, οι συνθήκες στα εργοστάσια παρέμεναν άθλιες, τα ωράρια δεν άλλαζαν και οι μισθοί δεν σημείωσαν την παραμικρή αύξηση.
Το Φλεβάρη του 1910 έγινε μια μεγάλη και μακροχρόνια απεργιακή κινητοποίηση, στην οποία πήραν μέρος πάνω από 20000 εργάτριες.
Για 13 βδομάδες, μέσα στο καταχείμωνο, γυναίκες μεταξύ 16 και 25 ετών διοργάνωσαν και συμμετείχαν σε πικετοφορίες σε καθημερινή βάση. Σε αυτές δέχονταν την επίθεση των αστυνομικών οι οποίοι τις ξυλοκοπούσαν και τις φόρτωναν σε κλούβες. Τα δικαστήρια ήταν προκατειλημμένα υπέρ των ιδιοκτητών.
Ένας δικαστής δοκίμασε να αναμείξει τη θρησκεία, που έχει αποδειχθεί ένα από τα πάγια και πιο αποτελεσματικά όπλα κάθε εκμεταλλευτικού συστήματος: «Απεργείτε εναντίον του θεού και της φύσης, της οποίας ο πρώτος νόμος λέει ότι ο άνθρωπος κερδίζει το ψωμί του με τον ιδρώτα και τον κόπο του. Απεργείτε εναντίον του θεού!»… Από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ο Μπέρναρντ Σο σχολιάζει: «Θαυμάσια! Η μεσαιωνική Αμερική βρίσκεται πάντα σε στενές προσωπικές σχέσεις με τον παντοδύναμο!» Ωστόσο, η απεργία δεν διαλύθηκε παρά μόνο όταν έγιναν συμβιβασμοί στις περισσότερες επιχειρήσεις. Ο ενθουσιασμός και το πείσμα των γυναικών υπήρξαν πρωτοφανείς.
Ένα χρόνο αργότερα, στις 25 Μαρτίου του 1911, ξέσπασε η περίφημη φωτιά του Τριγώνου. Παγιδεύοντας γυναίκες στους ψηλότερους ορόφους μιας μεγάλης βιομηχανίας (οι έξοδοι κινδύνου είχαν σφραγιστεί από την εξωτερική πλευρά για να εμποδίζουν τους εργάτες να το σκάνε), η πυρκαγιά κόστισε τη ζωή 146 ανθρώπων. Ανάμεσά τους πολλές ήταν οι γυναίκες, ηλικίας μεταξύ 13 και 25 ετών, οι οποίες πρόσφατα είχαν μεταναστεύσει στις ΗΠΑ.
Το Μάρτιο του 1912 έγινε μια μεγαλειώδης πορεία στη Ν. Υόρκη. 23000 γυναίκες, εργάτριες στις κλωστοϋφαντουργίες της Ν. Υόρκης διαδήλωσαν και πάλι, απαιτώντας 10ωρη βάρδια, καλύτερες συνθήκες εργασίας, ίσο μισθό με τους άντρες, την κατάργηση της παιδικής εργασίας και το δικαίωμα ψήφου. Το σύνθημά τους ήταν «Ψωμί και Τριαντάφυλλα».
Εκτός από το μισθολογικό χάσμα που απασχολεί κρατικούς και μη φορείς, η προσπάθεια ευαισθητοποίησης όσον αφορά την γυναικεία κακοποίηση, είναι ακόμη ένα φλέγον ζήτημα.
Εκτιμάται ότι 120 εκ. γυναίκες κάτω των 20 ετών έχουν πέσει θύμα σεξουαλικής κακοποίησης. Περισσότερο από το 1/3 των γυναικών σε όλο τον κόσμο έχουν υποστεί σωματική ή σεξουαλική βία σε κάποια φάση της ζωής τους και κυρίως στην εφηβεία ή την περίοδο της εμμηνόπαυσης.
Από την στιγμή που υπάρχουν ακόμα χώρες όπως η Σαουδική Αραβία όπου η θέση των γυναικών παραμένει εξαιρετικά χαμηλά παρά τις όποιες «μεταρρυθμίσεις», και έχουμε ακόμα περιπτώσεις όπου κοριτσάκια 12 ετών αναγκάζονται να γεννήσουν το μωρό που προήλθε από βιασμό, αποδεικνύεται πως σαν κοινωνία έχουμε ακόμα πολύ δρόμο να διανύσουμε για να αποκτήσουν οι γυναίκες την θέση που τους αξίζει στο κόσμο.
πηγή:economistas.gr
Επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο facebook/ instagram: ByBusMagazine, ακολουθήστε μας και κάντε like στα άρθρα μας… γιατί το bybus.gr μπορεί να σας ταξιδέψει παντού!!
