Μόλις ολοκληρώσατε ένα project που ξέρετε ότι είναι καλό, παρόλα αυτά μία μικρή εσωτερική φωνή έχει βάλει στο repeat μέσα στο μυαλό σας την ερώτηση «Ναι, αλλά είναι τέλειο;» μέχρι να σας κάνει να το ξαναπιάσετε και πριν στείλετε την τελική εκδοχή του, να περάσετε άλλες τρεις ώρες εξονυχιστικού ελέγχου και περιττών μετατροπών.
Αν στην παραπάνω περιγραφή βλέπετε τον εαυτό σας, αναρωτηθείτε: τελικά πόσο πραγματικά «καλύτερο» έγινε το project μου σε σχέση με την αρχική του μορφή -πριν από εκείνες τις επιπλέον τρεις ώρες γεμάτες άγχος και αγωνία για το «τέλειο» αποτέλεσμα; Στον κόσμο μας υπάρχουν οι άνθρωποι που θα στείλουν ένα email κάνοντας ένα ορθογραφικό λάθος απροσεξίας και θα αισθανθούν μία μικρή ντροπή. Υπάρχουν όμως, και εκείνοι που ένα τέτοιο λάθος θα είναι αφορμή για να βιώσουν την απόλυτη ταπείνωση και για το οποίο πιθανόν να αυτοτιμωρούνται όλη μέρα: οι τελειομανείς.
Αρχικά είναι σημαντικό να τονίσουμε πως το να είσαι τελειομανής δεν έχει μόνο αρνητικές επιπτώσεις (Stoeber & Otto, 2006). Συνήθως, οι άνθρωποι που ανήκουν σε αυτή την κατηγορία είναι άκρως κινητοποιημένοι, προσθέτουν ιδιαίτερη αξία στην ομάδα τους, καμαρώνουν για τη δουλειά τους, βρίσκουν λάθη που άλλοι δεν εντοπίζουν- χάρη στην υψηλή ικανότητά τους να παρατηρούν λεπτομέρειες-, θέλουν συνεχώς να βελτιώνονται σε κάθε τομέα της ζωής τους, ενώ είναι ικανοί να ανταποκρίνονται σε deadlines και να διαχειρίζονται πολλούς διαφορετικούς ρόλους και tasks ταυτόχρονα (multi-tasking).
Θετικά αποτελέσματα τα οποία για να υπερτερήσουν των αρνητικών θα πρέπει να είμαστε σε θέση να ελέγχουμε την τάση μας να κυνηγάμε το ανέφικτα τέλειο, διαφορετικά παρόλο που αποτελεί χαρακτηριστικό και συμπεριφορικό στοιχείο των επιτυχημένων ανθρώπων, στην υπερβολική της μορφή οδηγεί σε άγχος, πανικό, αναβλητικότητα ακόμα και παράλυση.
Αξίζω γιατί έχω και κάνω και όχι γιατί είμαι
Είναι χαρακτηριστικό των τελειομανών ανθρώπων να καθορίζουν το ποιοι είναι και τι ή πόσο αξίζουν με βάση εξωγενείς παράγοντες. Αισθάνονται καλά με τον εαυτό τους (μόνο) όταν επιτυγχάνουν στη δουλειά τους, όταν οι φίλοι, η οικογένεια και ο περίγυρος «εγκρίνει» τη νέα τους σχέση, όταν είναι δημοφιλείς, όταν είναι οικονομικά άνετοι κτλ.
Η τελειομανία πάντα αφορά την ερώτηση «πώς με βλέπουν οι άλλοι» και έτσι τη φοράμε ως πανοπλία πάνω μας και την κουβαλάμε από το σπίτι με τους γονείς μας, στη δική μας οικογένεια, στις σχέσεις, στην εργασία, στην κοινωνική μας ζωή για να κερδίσουμε την αποδοχή και την «έγκριση».
Όσο φαινόμαστε δυνατοί, έξυπνοι, γρήγοροι, πάντα περιποιημένοι, αψεγάδιαστοι και ανεπηρέαστοι από οποιαδήποτε «αδυναμία» – μία λέξη, άλλωστε, που δεν θέλουμε να μας αφορά- έτσι, νιώθουμε την ασφάλεια ότι μας βλέπουν και οι άλλοι, σημαντικοί ή όχι. Το πρόβλημα με την «πανοπλία της τελειομανίας» όμως, είναι ότι νομίζουμε ότι μας κρατά ασφαλείς και μας προστατεύει, αλλά το μόνο που κάνει είναι να μας κρύβει. Να κρύβει ποιοι πραγματικά είμαστε, πόσο αντέχουμε, μέχρι που μπορούμε και θέλουμε να φτάσουμε. Και όσο κρύβουμε τους πραγματικούς μας εαυτούς, τόσο δεν τους γνωρίζουμε και όσο δεν συστηνόμαστε μαζί τους, τόσο παραμένουμε ξένοι και στους άλλους που τελικά μας «αποδέχονται» για κάτι που στην πραγματικότητα μπορεί να μην έχει και καμία σχέση με εμάς.
Μέχρι να σκουριάσει, να πέσει και αναγκαστικά να μείνουμε «γυμνοί» -εμείς με τον εαυτό μας. Τότε, όμως, τι γίνεται με τη ζωή μας; Θα μας αποδεχτεί; Μην περιμένετε να πέσει μόνη της η πανοπλία, λοιπόν. Αφαιρέστε την εσείς στον χρόνο και με τον τρόπο που επιθυμείτε- είτε θεωρείτε ότι μπορεί να επιτευχθεί με τη δική σας βοήθεια, είτε με αυτή ενός ειδικού.
Γιατί είναι πραγματικά δύσκολο, αλλά και παράλληλα υπέροχο να σταματήσετε να είστε τέλειοι και να ξεκινήσετε να είστε ο εαυτός σας…
Πηγή:mytherapist.gr
