Σ’ έναν κόσμο που τρέχει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς προσπαθούμε να εγκλιματιστούμε και πέφτουμε στην παγίδα…
Τρέχουμε να προλάβουμε την εργασία μας, να βγάλουμε χρήματα και μετά περισσότερη εργασία και περισσότερα χρήματα. Γιατί η κοινωνία θέλει να έχουμε όλες τις ανέσεις.
Τρέχουμε να προλάβουμε το γήρας βάζοντας πανάκριβα προϊόντα πάνω μας, κάνουμε πλαστικές εγχειρήσεις και κάθε λογής επεμβατικών μεθόδων. Γιατί η κοινωνία θέλει να είμαστε όμορφοι.
Τρέχουμε να προλάβουμε να παντρευτούμε και να κάνουμε οικογένεια, χωρίς να δώσουμε τον απαραίτητο χρόνο στον εαυτό μας να αναρωτηθεί αν είναι αρκετά ώριμος και έτοιμος για μια τόσο σημαντική απόφαση. Γιατί η κοινωνία τους μοναχικούς ανθρώπους τους θεωρεί αποτυχημένους.
Τρέχουμε να προλάβουμε να βγάλουμε πανεπιστήμιο, μεταπτυχιακό, διδακτορικό και μετά πάλι σεμινάρια, σπουδές… θεωρία και πάλι θεωρία. Γιατί ηκοινωνία μας θέλει ανταγωνιστικούς και μόνο τα χαρτιά δίνουν ευκαιρίες.
Τρέχουμε… αλλά στην πραγματικότητα ξέρουμε γιατί και αν αξίζει να τρέχουμε; Είναι κάτι που έχουμε επιλέξει συνειδητά οι ίδιοι ή η κοινωνία μας έχει χειραγωγήσει με τον καλύτερο τρόπο;
Με έναν τέτοιο τρόπο ζωής σίγουρα το άγχος της ημέρας είναι πολύ μεγάλο όπως και οι υποχρεώσεις της. Δεν θα βρούμε ποτέ χρόνο να τραφούμε σωστά.
Επιλέγουμε έτσι κάτι γρήγορο και εύκολο, που ταιριάζει στον τρόπο ζωής μας.
Αντίστοιχα δεν θα βρούμε ποτέ χρόνο να γυμνάσουμε το σώμα μας και θα επιλέξουμε τον καναπέ γιατί δήθεν αυτό θα μας ξεκουράσει από το βάρος της ημέρας, ενώ συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.
Το άγχος παραμένει κοιμισμένο στον καναπέ μαζί μας αντί να εκτονωθεί μέσω της σωματικής άσκησης. Κατ’ επέκταση για οτιδήποτε είναι καλό και σοφό για το σώμα και το πνεύμα μας δεν θα έχουμε ποτέ χρόνο, αλλά θα έχουμε πολλά επιχειρήματα για να δικαιολογήσουμε τη στάση μας.
Όλο αυτό όμως γιατί συμβαίνει στην πραγματικότητα; Η απάντηση είναι μία: συνήθεια!
Η συνήθεια έχει πολύ μεγάλη δύναμη. Για να συνηθίσουμε το οτιδήποτε απαιτείται χρόνος και επανάληψη συγκεκριμένου μοτίβου συμπεριφοράς.
Δεν ξυπνήσαμε μια μέρα και είπαμε πως δεν υπάρχει χρόνος για τον εαυτό μας, αλλά ζώντας μια κατάσταση χωρίς
αυτοπαρατήρηση πέσαμε στην παγίδα. Σε μια παγίδα που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε…
Τα περισσότερα όμως σε αυτή τη ζωή είναι αναστρέψιμα. Μπορούμε να αλλάξουμε τη συμπεριφορά μας και τον τρόπο ζωής μας αν πραγματικά το θελήσουμε.
Αρκεί να αναρωτηθούμε τι πραγματικά έχει αξία στη ζωή μας και τι κάνουμε με το πιο πολύτιμο πράγμα που έχουμε, τον χρόνο.
Η αλλαγή θέλει χρόνο, υπομονή, επιμονή και σθένος.
Γιατί λοιπόν αποτυγχάνουν οι δίαιτες;
Δεν έχουμε υπομονή ούτε επιμονή και σθένος για να αλλάξουμε το μοτίβο συμπεριφοράς μας και να μπούμε σε καινούργια μονοπάτια ζωής.
Γιατί μάθαμε όλα να γίνονται γρήγορα, μάθαμε να ζούμεσε ρύθμούς ταχύτατους και να περιμένουμε θαύματα χωρίς να κοπιάσουμε καθόλου. Δεν κάναμε συνήθεια τον αυτοσεβασμό, την αγάπη προς τον εαυτό μας και την φροντίδα του.
Αν αυτή η στάση και συμπεριφορά δεν γίνει τρόπος ζωής και πάθος γι’αυτό που κάνουμε, η όποια γρήγορη λύση θα έχει ημερομηνία λήξης.
Η πρωταρχική μας ευθύνη είναι απέναντι στον εαυτό μας και στην ζωή μας. Η αλλαγή απαιτεί να θάψουμε το παλιό για να γεννηθεί το καινούργιο.
Αν λοιπόν θέλουμε κάτι καινούργιο, δεν μπορούμε να έχουμε την ίδια συμπεριφορά και να περιμένουμε την αλλαγή.
Ας γίνουμε ποτάμια και όχι λίμνες. Γιατί οι λίμνες είναι στάσιμες, έχουν περιορισμένο χώρο και το νερό τους δεν αλλάζει.
Τα ποτάμια τρέχουν, αλλάζουν διαρκώς, δεν περιορίζονται πουθενά και δεν σταματούν ποτέ!
Nutrition Paths
Μαζί θα περπατήσουμε σε μονοπάτια διατροφής, σε ένα τρόπο ζωής γεμάτο υγεία, άσκηση & ευεξία!
Της Ελένης Γρίδα
Διαιτολόγος – Διατροφολόγος
