Μήπως έχει δίκιο το σαλιγκάρι; Μήπως χρειάζεται να κόψεις ταχύτητα για να βιώσεις τη διαδρομή; Μήπως η μεγάλη ταχύτητα που καθημερινά κινείσαι για να κάνεις όσα πιο πολλά μπορείς, τελικά σκοτώνει την χαρά αυτών που κάνεις, την χαρά της ζωής σου;
Μήπως, για σκέψου λίγο, τίποτα από αυτά δεν είναι το τι θέλεις πραγματικά;
Μήπως τελικά δεν ζεις τη ζωή σου, αλλά ζωές άλλων;
Είσαι σίγουρος ότι εκπληρώνεις το εσωτερικό σου όνειρο, το δικό σου προσωπικό κάλεσμα, την αρμονία της φύσης σου με τον κόσμο γύρω σου η έχεις παγιδευτεί σε ένα εξωτερικό όνειρο, μια προβολή, μια αντανάκλαση του πραγματικού εαυτού σου, συμμετέχοντας και αναδιαμορφώνοντας έναν κόσμο που δεν σου αρέσει τελικά;
Πιέζεις τον εαυτό σου να κάνει πολλά, να καταφέρει περισσότερα, να μάθει περισσότερα, να πάρει περισσότερα, έτσι κάνεις τη ζωή σου έναν συνεχή αγώνα ταχύτητας. Αγωνίζεσαι να κερδίσεις έναν αγώνα που δεν τελειώνει, αγωνίζεσαι αγωνιώντας για το αύριο, αγνοώντας το παρόν. Όποιος βιάζεται σκοντάφτει, λέει η παροιμία.
Τρέχεις, καθημερινά τρέχεις κάτι να προλάβεις, υποχρεώσεις, προθεσμίες, εφορίες, εκκρεμότητες… Ο χρόνος δεν σου φτάνει, θυμώνεις με τους χαλαρούς και γκρινιάζεις με τους αργόσχολους. Οι χελώνες σε τρελαίνουν και τα σαλιγκάρια σε αηδιάζουν. Ανταγωνίζεσαι τον χρόνο και βιάζεσαι. Δηλαδή σε βιάζεις για να προλάβεις, κάπου δεν θα σκοντάψεις;
Όταν όμως σκοντάψεις και χτυπήσεις, δηλαδή πονέσεις, τότε αρχίζεις τις δικαιολογίες του τύπου: κανείς δεν με βοήθησε, δεν με καταλαβαίνουν, αναγκάστηκα να το κάνω, αν δεν τα κάνω ποιος θα τα κάνει, πως θα τα βγάλουμε πέρα;
Επειδή είσαι και έξυπνος και ικανός τα κάνεις, τα καταφέρνεις άλλα κάθε βράδυ όταν γυρίζεις σπίτι, είσαι σκοτωμένος από την κούραση, ένα ράκος που μετά το βραδινό φαί, χαροπαλεύεις να κρατήσεις τα ματάκια σου ανοιχτά μπροστά στην τηλεόραση. Νιώθεις άδειος, χωρίς χαμόγελο και με ένα τεράστιο βάρος στο στήθος για την επόμενη ίδια μέρα.
Αυτά που κάνεις ή δεν κάνεις τίποτα δεν παθαίνουν, εσύ όμως παθαίνεις. Καθημερινά κάτι παθαίνεις, μπορεί να λέγεται άγχος, χοληστερίνη, αυχενικό, πονοκέφαλος, υπέρταση, γκρίνια, εντερικά, ρευματικά, μελαγχολία, κρίσεις πανικού, έχει ποικιλία το μενού. Νομίζεις ότι αυτά καμία σχέση δεν έχουν με το πως ζεις την κάθε μέρα, πως σχετίζεσαι με τους άλλους ανθρώπους που πάντα για κάτι σου φταίνε;
Δεν αντιλαμβάνεσαι ότι κάθε μέρα σκοντάφτεις επειδή βιάζεσαι; Όταν καθημερινά σε βιάζεις είναι ποτέ δυνατόν να χαίρεσαι με αυτά που κάνεις; Όταν σε βιάζεις για να προλάβεις, αγαπάς αυτά που κάνεις;
Έτσι αν ζεις, σε σκοτώνεις λίγο-λίγο κάθε μέρα. Έτσι ζεις την ίδια μέρα κάθε μέρα και αυτό το αποκαλείς ζωή. Έτσι της ζωής όλα τα καλά, της ζωής όλα τα δώρα τα έχεις ταχυδρομήσει στο μετά. Έτσι ατέρμονα ελπίζεις σ’ένα καλύτερο αύριο που πάντα έρχεται αύριο.
Άσε τη βιασύνη και ασχολήσου με την ευγνωμοσύνη.
Δεν χρειάζεται βιαστικά να τρέχεις για να κάνεις, δεν έχεις κάτι να προλάβεις, αλλά έχεις κάτι να είσαι. Κόψε ταχύτητα πριν σκοτωθείς και δώσε χρόνο στον εαυτό σου να γνωριστείτε. Επέτρεψέ του να συνειδητοποιήσει ότι η ζωή δεν είναι ένας αγώνας ταχύτητας, αλλά μια πολύχρωμη – πολυποίκιλη – πολυδιαστασιακή εμπειρία που αξίζει να τη βιώσεις, αξίζει να την χαρείς, αξίζει να την αγαπήσεις, αξίζει να την ερωτευθείς, να σε ερωτευθείς.
Συνδέσου με την αγάπη, άκου την καρδιά σου, νοιώσε την ζωή και…
Ζήσε τη δική σου ζωή, την αξίζεις!
Πηγή:healthloading.com
