Επιμέλεια συνέντευξης
Νίκη Γκατζούλη
Ο Νικορέστης Χανιωτάκης αν και πολύ νέος έχει ένα πλούσιο βιογραφικό που θα ζήλευαν πολλοί. Είναι απόφοιτος Μεταπτυχιακού Προγράμματος Σκηνοθεσίας στο Λονδίνο (ΜΑ Theatre Directing στο University of East London),της φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών του τμήματος ψυχολογίας, απόφοιτος της Δραματική Σχολής του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν. Έχει πρωταγωνιστήσει σε περισσότερες από τριάντα παραστάσεις, ενώ έχει βραβευτεί πολλές φορές για τις σκηνοθεσίες και τις μεταφράσεις του. Μιλάει άπταιστα Αγγλικά και Γερμανικά και παίζει πολύ καλό πιάνο. Επίσης εργάστηκε ως αθλητικογράφος σε εφημερίδες και περιοδικά, ενώ διετέλεσε καθηγητής αθλητικής δημοσιογραφίας σε διάφορους εκπαιδευτικούς οργανισμούς. Γεννημένος στην Αθήνα αλλά με καταγωγή από το Ρέθυμνο και το Ηράκλειο, βρέθηκε στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Κρήτη για περιοδεία και μας μιλά για το επάγγελμα που αγαπά και για τα σχέδιά του.
- Νικορέστη, πόσο δύσκολο είναι στις μέρες της κρίσης που διανύουμε να δημιουργείς; Ξεπερνιούνται τα εμπόδια;
Η δημιουργικότητα έχει να κάνει μόνο με εμάς και με κανέναν άλλον. H υγειονομική κρίση, η οικονομική κ.τ.λ. φέρνει στην επιφάνεια άπειρα προβλήματα που σχετίζονται με την σχέση μας με το κοινό. Είναι εξαιρετικά ψυχοφθόρο να πρέπει να κάνεις πρόβα φορώντας μάσκα, να παίζεις σε χώρους με ελάχιστη πληρότητα λόγω κανονισμών και να μην μπορείς να δεις τα πρόσωπα των θεατών, να μην μπορείς να ακούσεις καθαρά το γέλιο τους… Τα εμπόδια αυτά θα ξεπεραστούν εφαρμόζοντας τα κατάλληλα μέτρα ώστε να μην μπούμε ποτέ ξανά σε αυτήν την απάνθρωπη κατάσταση που ονομάζεται «καραντίνα».
- Σε απολαμβάνουμε φέτος σε δύο κωμωδίες… τους Μπαμπούλες του Αλφρέντο Σανθόλ και την Μήδεια του Μποστ που σκηνοθετείς και συμμετέχεις ως ηθοποιός. Πόσο δύσκολο είναι να τα κάνεις και τα δύο ταυτόχρονα;
Τόσο η υποκριτική, όσο και η σκηνοθεσία είναι δύο τέχνες που τις έχω σπουδάσει και έχω επικεντρωθεί επαγγελματικά σε αυτές τα τελευταία δέκα χρόνια. Υπάρχουν έργα που μου φαντάζομαι να σκηνοθετώ και ρόλοι που με ιντριγκάρουν να τους υποδυθώ. Δεν τα κάνω σχεδόν ποτέ ταυτόχρονα, καθώς προτιμώ να καθοδηγώ κάτω απ’ την σκηνή άλλους ηθοποιούς και να ακολουθώ επί σκηνής τις οδηγίες άλλων σκηνοθετών. Στην περίπτωση της Μήδειας έτυχε ο Νίκος Πουρσανίδης, που έπαιζε αρχικά τον Ιάσωνα, να μην μπορεί να συνεχίσει την δεύτερη χρονιά της παράστασης και έτσι κλήθηκα να τον αντικαταστήσω εγώ.
- Αν σου ζητούσαν να επιλέξεις μόνο ένα ρόλο… του ηθοποιού ή του σκηνοθέτη ποιος ρόλος θα σε κέρδιζε από τους δύο; Ποιος ρόλος σε ιντριγκάρει περισσότερο;
Η κάθε μία από τις δύο τέχνες έχει την ξεχωριστή μαγεία της. Η μεν υποκριτική σου δίνει την δυνατότητα να ζήσεις επί σκηνής μοναδικές εμπειρίες η δε σκηνοθεσία είναι ένα ανεπανάληπτο άνοιγμα στον κόσμο της φαντασίας. Αν έπρεπε να επιλέξω οπωσδήποτε έναν από τους δύο ρόλους, βεβαίως, θα διάλεγα τον ηθοποιό, διότι χωρίς αυτόν δεν συντελείται η θεατρική πράξη. Από την άλλη, με ιντριγκάρει περισσότερο η σκηνοθεσία, μια και σου προσφέρει την απόλυτη ελευθερία που για εμένα είναι η ύψιστη ανθρώπινη αρετή.
- Υπάρχει κάποιο έργο και κάποιος ηθοποιός που θα ήθελες πολύ να σκηνοθετήσεις και πως σε αντιμετωπίζουν καταξιωμένοι συνάδελφοι ως σκηνοθέτη λόγω του νεαρού της ηλικίας σου;
Τα έργα και οι ηθοποιοί που θα ήθελα να σκηνοθετώ κάθε φορά είναι ακριβώς τα έργα και οι ηθοποιοί, με τους οποίους δουλεύω την κάθε στιγμή. Από εκεί και πέρα, ως θεατής φυσικά και αγαπώ πολύ κάποια έργα και θαυμάζω ηθοποιούς με τους οποίους θα ήταν τεράστια τιμή και χαρά μου να συμπράξουμε στο άμεσο μάλλον. Μέχρι σήμερα, δεν έχω ακούσει μόνο «ναι. Έχω δεχτεί και αρνητικές απαντήσεις σε προτάσεις που έχω κάνει. Αλλά αυτά τα «όχι» με έχουν κάνει πιο δυνατό και με οδηγούν σε σκέψεις αυτοβελτίωσης. Ευτυχώς είχα την ευλογία να συνεργαστώ με καταξιωμένους συναδέλφους, οι περισσότεροι εκ των οποίων με έχουν αγκαλιάσει με αφάνταστη ανιδιοτέλεια. Όταν λαμβάνεις τόση αγάπη από καλλιτέχνες με μακρά πορεία στο σανίδι, όπως ο Νικήτας Τσακίρογλου, η Λήδα Πρωτοψάλτη, ο Κώστας Καζάκος, ο Γρηγόρης Βαλτινός, ο Τάσος Χαλκιάς, ο Κώστας Τριανταφυλλόπουλος, ο Γιάννης Καλατζόπουλος, ο Δημήτρης Πετρόπουλος και από άλλους νεότερους αλλά σπουδαίους ηθοποιούς, μόνο ευλογημένος και ευτυχισμένος μπορείς να νοιώθεις.
- Ηθοποιός σημαίνει φως; Γεννιέσαι ή γίνεσαι;
Δεν μπορώ να πω εγώ ότι ο Ηθοποιός σημαίνει φως, διότι δεν το αντιλαμβάνομαι κατά αυτόν τον τρόπο. Για εμένα η υποκριτική τέχνη είναι συνυφασμένη με το παιχνίδι και την κάθαρση. Ο ηθοποιός ξεκίνησε ως λειτουργός της Διονυσιακής λατρείας. Συνδέεται δηλαδή με κάτι ιερό, λατρευτικό, μυστικιστικό… Ο Διόνυσος είναι το πνεύμα της ενέργειας και της μεταμορφωτικής δύναμης του παιχνιδιού. Όποιος, λοιπόν, συμμετέχει στην θεατρική πράξη κάνει ένα ταξίδι μέσα του, πηγαίνοντας από την παιδική του ηλικία μέχρι το μέλλον του, προσπαθώντας να ξορκίσει τους φόβους και τα πάθη του. Ένας σύγχρονος ηθοποιός δεν γεννιέται. Η αποτελεσματικότητά του είναι κυρίως προϊόν σκληρής δουλειάς. Κι αυτό το λέω διότι οι απαιτήσεις από έναν ηθοποιό σήμερα είναι πολύ υψηλότερες από παλιά, με αποτέλεσμα μια παραγωγή μεγάλων προδιαγραφών να ζητά από κάποιον να μπορεί να παίξει, να τραγουδήσει, να χορέψει, να κάνει χίλια δυο πράγματα, για τα οποία δεν φτάνει το φυσικό ακατέργαστο ταλέντο. Πάντα φυσικά χρειάζονται οι απαραίτητες βάσεις, όπως είναι το χιούμορ, το πάθος, η σωστή επικοινωνία με το περιβάλλον, το ταπεραμέντο… Όλα αυτά βοηθούν στην διαμόρφωση ενός ολοκληρωμένου ηθοποιού.
- Stand up comedy… τέχνη, μόδα ή ιδιαίτερο ταλέντο αυτών που την υπηρετούν;
Παλαιότερα, για μια περίοδο της ζωής μου, ασχολήθηκα αρκετά σοβαρά με το Stand up Comedy και το Διαδραστικό Θέατρο. Έχει υψηλό βαθμό δυσκολίας, απαιτεί τεράστια εγρήγορση και ασφαλώς οι άνθρωποι που το υπηρετούν έχουν ιδιαίτερο ταλέντο. Αναμφίβολα είναι ένας είδος τέχνης. Δεν μπορεί να το κάνει ο καθένας το ίδιο αποτελεσματικά. Από εκεί και πέρα, δεν ξέρω αν είναι μόδα ή όχι. Κάποιοι το συγχέουν με τα βιντεάκια στο youtube, τα οποία παρακολουθούν χιλιάδες νέοι άνθρωποι. Τα συγκεκριμένα βίντεο δεν είναι Stand Up. Αποτελούν κωμικά τηλεοπτικά στιγμιότυπα και περιτριγυρίζονται από διαφορετικούς κανόνες.
- Τι μας ετοιμάζεις για το μέλλον;
Τον ερχόμενο Οκτώβρη θα επαναληφθούν για 4η χρονιά η «Γίδα» του Έντουαρντ Άλμπι στο θέατρο «Αθηνών» και για 2η χρονιά η «Γυναίκα με τα Μαύρα» της Σούζαν Χιλ στο θέατρο «Πειραιώς 131». Έπειτα, θα κάνουν πρεμιέρα τρεις νέες μου σκηνοθεσίες: «Οι Μάγισσες του Σάλεμ» του Άρθουρ Μίλερ στο θέατρο «Δημήτρης Χορν», το «Σεσουάρ για Δολοφόνους» των B.Jordan-M.Abrams στο θέατρο «Λαμπέτη» και οι «Άθικτοι» των Olivier Nakache & Éric Toledano στον Νέο Ακάδημο. Επίσης, με μεγάλη χαρά, μαζί με τον Γεράσιμο Σκαφίδα, τον σταθερό συνεργάτη μου εδώ και μια δεκαετία, αναλάβαμε για τα επόμενα χρόνια την Καλλιτεχνική Διεύθυνση του Θεάτρου «Άνεσις», φιλοδοξώντας να δημιουργήσουμε μια ισχυρή καλλιτεχνική ταυτότητα και να προσεγγίσουμε νέους θεατές. Ας ελπίσουμε οι κυβερνώντες να επιδείξουν σοβαρότητα, να αναλάβουν αυτήν την φορά τις ευθύνες τους και να αφήσουν τους χώρους του πολιτισμού και του αθλητισμού να λειτουργήσουν κανονικά ακόμα και με κάποια μέτρα προστασίας της δημόσιας υγείας. Η υγεία του ανθρώπου είναι ό,τι πιο σημαντικό στην ζωή μας, αλλά μην υποτιμάτε και την ΨΥΧΙΚΗ υγεία.
