Επιμέλεια συνέντευξης Γωγώ Παττακού
Η συγγραφέας Εύα Διαμαντάκη γεννήθηκε στις Ασίτες Ηρακλείου, όπου και πέρασε τα παιδικά της χρόνια. Απόφοιτη Πανεπιστημίου, τμήματος Ανθρωπιστικών Σπουδών και κάτοχος Μεταπτυχιακού πάνω στη Δημιουργική Γραφή, πολυπράγμων και ανήσυχο πνεύμα, καθώς είναι, δεν σταματά να παλεύει για εκείνα που αγαπάει. To 2017, εκδίδει το πρώτο της μυθιστόρημα “Ο συνήγορος της Ζωής” και το 2019 ανεβάζει την πρώτη της θεατρική παράσταση “Εκ του Μηδενός“.
Παραχωρώντας μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στο Bybus.gr, μιλά για τη σχέση της με την τέχνη αλλά και για την καινούρια της παράσταση, που θ’ ανέβει προσεχώς σε Ηράκλειο και Ρέθυμνο, με τίτλο ” Φαντάσματα”.
Κα Διαμαντάκη η συγγραφή ήταν ένα όνειρο που είχατε από παιδί ή υπήρξε κάποια αφορμή που σας γέννησε την επιθυμία ή την ανάγκη, αν θέλετε, της συγγραφικής δημιουργίας;
Σίγουρα, η ανάγκη μου για συγγραφή καθοδηγήθηκε από το βίωμα. Διάβαζα πολύ από μικρή μυθιστορήματα, κάτι με έλκυε προς τα εκεί και η πορεία της ζωής μου με έφερε στο μονοπάτι της συγγραφής. Έκτοτε σκοπός ζωής μου είναι ν’ αφοσιωθώ στην τέχνη με στόχο ν’ αναδείξω τον πλούσιο και πολύπλοκο συναισθηματικό κόσμο μας. Το βίωμα με οδήγησε στο να πιάσω την πένα και τώρα απλώς δεν την αφήνω.
Ποια είναι η σημασία του θεάτρου, πιστεύετε, για την ψυχολογία του ανθρώπου; Έχει τη δύναμη ν’ αλλάξει, έστω και στο ελάχιστο, τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τα πράγματα;
Η συμβολή του θεάτρου στην ψυχολογία του ατόμου είναι εξαιρετικά σημαντική, είτε μιλάμε για τον σεναριογράφο ή σκηνοθέτη, είτε για τον ηθοποιό, είτε για τον θεατή.
Αρχικά, από την πλευρά του θιάσου, το θέατρο αποτελεί ψυχοθεραπεία, καθώς ξεχνάς την πραγματικότητά σου και μπαίνεις σε ένα μικρόκοσμο που έχει πολλά να σου μάθει για τους ανθρώπους αλλά και για τον ίδιο σου τον εαυτό. Στο θέατρο υιοθετείς μια άλλη περσόνα, που απέχει πολύ από εσένα, από την προσωπικότητά σου, από το είναι σου. Αυτό σε κάνει να αποστασιοποιείσαι από καταστάσεις, να μπαίνεις στα παπούτσια του άλλου και να μαθαίνεις, συνεχώς να μαθαίνεις. Το θέατρο είναι σαν το σχολείο και ναι, μπορεί ν’ αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο βλέπεις τα πράγματα. Επίσης, το θέατρο έχει να προσφέρει το εξής μαγικό, την ομάδα, την αίσθηση του “εμείς”. Μέσα από τη γόνιμη συνεργασία της ομάδας, σίγουρα επιτυγχάνονται δυο στόχοι. Η κοινωνικοποίηση και η σύναψη δυνατών δεσμών και φυσικά η διεξαγωγή μιας επιτυχημένης παραγωγής.
Από την πλευρά του θεατή, το θέατρο παραμένει εξαιρετικά σημαντικό για την ψυχολογία, καθώς ο άνθρωπος ψυχαγωγείται και κάνει ένα διάλειμμα από την καθημερινότητά του. Επίσης, ο θεατής κατά τη διάρκεια της θεατρικής παράστασης μπορεί να προβληματιστεί ή και να ταυτιστεί. Να βρει, δηλαδή, στους ήρωες ένα κομμάτι του εαυτού του.
Ποιες είναι οι δυσκολίες, κατά τη γνώμη σας, που έχει ν’ αντιμετωπίσει ένας νέος θεατρικός συγγραφέας στην Ελλάδα του σήμερα;
Αρκετά δύσκολη η ανάδειξη του νέου θεατρικού συγγραφέα στην εποχή μας. Υπάρχει η δυσπιστία απέναντι στο νέο, ενώ υπάρχει η τάση να παίζονται και να ξαναπαίζονται κλασικά έργα, που έχουν διασκευαστεί. Σαφώς, μαθαίνει κανείς πολλά από αυτά τα έργα, γι’ αυτό και παραμένουν διαχρονικά. Όμως το νέο παραγκωνίζεται και δεν του δίδεται η ευκαιρία ν’ αναγνωριστεί. Για ν’ ακουστεί ο νέος θεατρικός συγγραφέας χρειάζεται τα μεγάλα σαλόνια, τις γνωριμίες, τις δημόσιες σχέσεις. Δύσκολα δίδονται ευκαιρίες στις μέρες μας. Πολλές φορές ένας δυνατός συγγραφέας, μια ιδιαίτερη πένα διατρέχει τον κίνδυνο να χαθεί, πριν το κοινό προλάβει ν’ απολαύσει το έργο του, καθώς δεν είχε τα μέσα να προωθηθεί καταλλήλως.
Και μιας και μιλάμε για δυσκολίες, ήταν για εσάς πηγή έμπνευσης η περίοδος της καραντίνας, ώστε να γεννηθεί η ανάγκη το βίωμα να γίνει τέχνη ή η διαδικασία της γραφής αποθαρρύνθηκε, μέσα από την πρωτόγνωρη αυτή καθημερινότητα;
Σίγουρα ήταν ένα πρωτόγνωρο γεγονός για όλους μας. Υπήρξε καταστολή στην ψυχολογία των ανθρώπων και αποδυναμώθηκαν οι συναισθηματικές μας άμυνες. Αρκετή η πίεση, η ανασφάλεια, οι στιγμές μελαγχολίας. Υπήρξαν και αυτές. Πάρα πολλοί περάσαμε από το στάδιο αυτό. Ωστόσο, θεωρώ ότι μέσα απ’ όλη αυτήν την κατάσταση οφείλεις στον εαυτό σου να βρεις τη δύναμη και από την άμυνα να βγεις ξανά στην επίθεση, να βρεις έδαφος, πατώντας γερά στα πόδια σου και να βγεις πάλι μπροστά. Εγώ έπλευσα προς την τέχνη, επέλεξα την συγγραφή, γιατί αυτό με ανακουφίζει. Συνεπώς, το αποτέλεσμα ήταν θετικό για εμένα.
Καινούρια παράσταση, λοιπόν, με τίτλο “Τα Φαντάσματα”. Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης του έργου σας;
Η καινούρια μου παράσταση, τα «Φαντάσματα» είναι γραμμένη εν καιρώ κορωνοϊού, εμπνευσμένη με το πρώτο κύμα lockdownκαι μιλά για τα φαντάσματα. Από τη στιγμή που η νόσος COVID-19 ήρθε σε ανύποπτο χρόνο, μ’ εμάς να μην γνωρίζουμε απολύτως τίποτα για το τι είναι και τι δεν είναι αυτή η αρρώστια, θα μπορούσε κι εκείνος να παρομοιαστεί με φάντασμα. Υπάρχει ή δεν υπάρχει; Κάπως έτσι εμπνεύστηκα τα Φαντάσματα.
Πείτε μας δυο λόγια για την υπόθεση του έργου.
Ένας Ελληνοαμερικανός, καταδυναστεύεται από την ανάγκη του να πουλήσει ένα κλασικό αρχοντικό ιδιοκτησίας του, από την Αμερική. Ο πάτερ, πνευματικός του χωριού, έχει αναλάβει την πώληση αλλά δεν τα καταφέρνει διότι το σπίτι είναι στοιχειωμένο. Ο ιδιοκτήτης αρνείται να το πιστέψει και σπεύδει να κατέβει από την Αμερική, προκειμένου να διεκπεραιώσει ο ίδιος την δουλειά. Για να προχωρήσει όμως αναγκάζεται να διαλευκάνει το μυστήριο και να αποδείξει περίτρανα πως το αρχοντικό του δεν είναι στοιχειωμένο και πως επρόκειτο για φήμη. Κατά την παραμονή του, ο πάτερ τον βοηθάει και του συστήνει τους ανθρώπους που χρειάζεται, διορίζει την οικονόμο του και ένα ερευνητή φαντασμάτων για να φωτίσει την αλήθεια. Επιθυμία του οι κακόφημες διαδόσεις να αποσυρθούν και το αρχοντικό να πουληθεί ‘’καθαρό ‘’ όπως όλα τα σπίτια της κατηγορίας του.
Ποιο είναι το δυνατό χαρτί της καινούρια σας παράστασης; Η πλοκή ή οι χαρακτήρες;
Ωραία ερώτηση. Θα έλεγα και η πλοκή και οι χαρακτήρες είναι εξίσου σημαντικά. Το στόρι είναι τα “Φαντάσματα”, οι χαρακτήρες όμως είναι αυτοί που δημιουργούν τη διαδικασία, είναι αυτοί που θα τρέξουν το σενάριο. Κάθε χαρακτήρας, λοιπόν, είναι ξεχωριστός, έχει τον δικό του τρόπο αντιμετώπισης κι έτσι εξελίσσει και το σενάριο.
Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να περάσετε στο κοινό;
Μέσα από τα “Φαντάσματα” στόχος μου είναι να δείξω τη διάσταση μιας φήμης. Από τη στιγμή που ακούγεται ότι ένα πολύ όμορφο αρχοντικό είναι στοιχειωμένο, διατρέχει τον κίνδυνο να καταταγεί στα αζήτητα, να μην πωληθεί ποτέ και η τιμή της αξίας του μηδενίζεται. Μια απλή διάδοση, λοιπόν, μιας πληροφορίας έχει την δύναμη να φέρει θετικά ή αρνητικά αποτελέσματα στον εκάστοτε που την επωμίζεται. Αυτή είναι το κεντρικό point. Το πώς θα σε επηρεάσει ή όχι η διάσταση μιας φήμης και πώς εσύ αντιμετωπίζεις ένα γεγονός που ακούς, όταν βρίσκεσαι έξω από αυτό. Το πιστεύεις άκριτα ή το διερευνάς;
Τα «Φαντάσματα» της Εύας Διαμαντάκη θ’ ανέβουν στη σκηνή το Σάββατο 3 Ιουλίου στο Θέατρο Ερωφίλη, στη Φορτέτζα Ρεθύμνου και την Παρασκευή 9 Ιουλίου στο Τεχνόπολις, στο Ηράκλειο.
